Οι περισσότεροι άνθρωποι μάθαμε στο σχολείο ότι οι άνθρωποι γεννιούνται (βιολογικά μιλώντας) μόνο σαν αγόρια ή κορίτσια. Σήμερα γνωρίζουμε από την γενετική, την βιολογία και άλλες επιστήμες, ότι αυτό δεν είναι ακριβές, γιατί οι άνθρωποι μερικές φορές γεννιούνται με διάφορες ίντερσεξ (διαφυλικές) παραλλαγές στα χαρακτηριστικά του φύλου τους, παραλλαγές που δεν μπορούν να ταξινομηθούν ιατρικά σαν τυπικά αρσενικές ή τυπικά θηλυκές.
Όλοι αυτοί οι ίντερσεξ άνθρωποι, που αντιστοιχούν στο 1,7% του γενικού πληθυσμού, δεν είναι “εξαιρέσεις”, ούτε “λάθη της φύσης” ούτε τόσο “σπάνιοι” όσο διαδίδεται. Είναι απλά άνθρωποι με διαφοροποιημένα χαρακτηριστικά φύλου, ωστόσο, εξακολουθούν να παραμένουν αόρατοι σε κάθε επίπεδο της ζωής, στο σχολείο, στην εργασία, απέναντι στο νόμο, στην ασφάλιση, στην κοινωνία. Τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί ίντερσεξ άνθρωποι αρχίζουν να μιλούν για το βίωμά τους, τις πολλαπλές διακρίσεις και ενίοτε την ιατρική και κοινωνική κακοποίηση που έχουν υποστεί, ενώ έχουν στερηθεί (μέσω των αισθητικών επεμβάσεων φύλου που τους έγιναν σε μικρή ηλικία) την γονιμότητά τους ή και την αισθητηριακή τους αρτιότητα. Από τις μαρτυρίες τους γνωρίζουμε σήμερα ότι η προσπάθεια παθολογικοποίησης και “κανονικοποίησης” των σωμάτων τους, ήδη απο πολύ τρυφερή ηλικία και ερήμην τους, παράλληλα με τη σιωπή και την ντροπή που είχε επιβληθεί στα ίδια και τους γονείς τους, τους έχει προκαλέσει στιγματισμό, ψυχοσωματικό τραύμα και ψυχοσωματική κακοποίηση.
Τα ιατρικά πρωτόκολλα διαχείρισης της διαφυλικότητας σε βρέφη και παιδιά, δυστυχώς, δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα από το 1950. Ήταν η εποχή που ο σεξολόγος J.Money έπεισε σύσσωμη την ιατρική κοινότητα πως αρκούσε να κανονικοποιήσουμε χειρουργικά την μη τυπική ανατομία ενός μωρού και να το μεγαλώσουμε στο επιθυμητό φύλο, χωρίς να του αποκαλύψουμε τη διαφορετικότητα του. Παρ όλη την αυτοκτονία των διδύμων Reimer, που αποκάλυψε την απόλυτη αποτυχία των πειραμάτων του Money πάνω τους, το πρωτόκολλο συνεχίζεται ως τις μέρες μας για τα ίντερσεξ παιδιά με “αμφίβολη” ανατομία, στην Ελλάδα και σε άλλες 20 ευρωπαϊκές χώρες. Ο λόγος που προβάλλεται είναι η “καλύτερη κοινωνικοποίησή τους, λόγω τις δυσκολίας της κοινωνίας να αποδεχθεί την φυσική ανθρώπινη ποικιλομορφία.. Ως αποτέλεσμα, οι γονείς που δεν έχουν πρόσβαση στην επικαιροποιημένη πληροφορία καταλήγουν είτε να πιέζονται σε αναίτιους τερματισμούς της κύησης (λόγω της ανίχνευσης της ίντερσεξ κατάστασης προγεννητικά) απόλυτα επιθυμητών εμβρύων, είτε (αν ανιχνεύτηκε μεταγεννητικά) πιέζονται να συναινέσουν βιαστικά σε χειρουργική τροποποίηση της ανατομίας των ίντερσεξ βρεφών ή μικρών παιδιών τους, χωρίς να τους παρουσιαστεί η ζοφερή πραγματικότητα και οι μακροχρόνιες παρενέργειες τέτοιων πρακτικών στα παιδιά τους.
Ο ΟΗΕ και οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν χαρακτηρίσει αυτές τις αναίτιες ιατρικές παρεμβάσεις “κανονικοποίησης” ως αυτό που πραγματικά είναι: ανθρώπινα βασανιστήρια. Στους γονείς πρέπει να δίνεται άπλετος χρόνος και ολοκληρωμένη πληροφορία ώστε να μάθουν τις εναλλακτικές αλλά και τις συνέπειες σε κάθε περίπτωση. Μόνο τότε θα μπορούν να αποφασίσουν άρτια το πιο συμφέρον για το παιδί τους.
Ο οδηγός που δημιούργησαν η OII Europe, ILGA & EPA έρχεται να προσφέρει στους γονείς αυτήν ακριβώς τη γνώση και να υπενθυμίσει το δικαίωμα των ίντερσεξ παιδιών στην σωματική ακεραιότητα και στην άνευ όρων αποδοχή και αγάπη που δικαιούνται, όπως δικαιούται κάθε παιδί.
Η μετάφραση του οδηγού στα ελληνικά και η επιμέλεια έγιναν από τα μέλη του Πολύχρωμου Σχολείου, Ρηνιώ Σημεωνίδου και Φαίη Ορφανίδου.