Από την σκοπιά της Ψυχικής Αρχιτεκτονικής.

Γράφει η Πάρβη Πάλμου


Από τη γέννησή μας καθώς και σε όλη την πορεία εξέλιξης του εαυτού μας ερχόμαστε σε μια επαφή με τα “θέλω” μας και πολύ νωρίς συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε όλες μας τις επιθυμίες. Ξαφνικά κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε ότι μας περιορίζουν χιλιάδες επιβεβλημένα “πρέπει” τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τις δικές μας ανάγκες. Από την πλέον γνωστή άποψη ότι τα αγόρια δεν πρέπει να κλαίνε και χιλιάδες άλλες άκαμπτες και σκληρές πεποιθήσεις σε σχέση με ποιά πρέπει να είναι τα ‘σωστά” χαρακτηρίστηκα ενός άξιου εκπροσώπου του αντρικού ή του γυναίκειου φύλου, μπορούν να δημιουργηθούν άκρως επικίνδυνα κοινωνικά εμφυτεύματα τα οποία εμποδίζουν την ικανότητα του ανθρώπου να εξελίξει τις πραγματικές του ικανότητες και να έρθει σε επαφή με τον αυθεντικό του εαυτό.

Αυτά τα κοινωνικά εμφυτεύματα μας προσφέρονται απλόχερα και εγκαθιδρύονται στην ψυχοσύνθεση ως προστάγματα των φροντιστών, του περιβάλλοντος και της κοινωνίας. Αυτά τα εμφυτεύματα είναι οι κοινωνικές ενδοβολές που συνοδεύουν το άτομο σε όλη την πορεία της ζωής του σαν απρόσκλητοι και ανεπιθύμητοι επισκέπτες, οι οποίοι δεν έχουν την ευαισθησία να αναχωρήσουν κατόπιν απαίτησης αυτού που τους φιλοξένει και έχουν την ιδιότητα να καταλαμβάνουν και να ελέγχουν και άλλες πτυχές της ψυχοσύνθεσης.

Το μικρό παιδί εξαρτημένο απόλυτα από τους φροντιστές του, έχει την ικανότητα να απορροφάει και να επεξεργάζεται πληροφορίες σε πολύ μεγάλη ταχύτητα και βάθος, αυτή ακριβώς την ικανότητα εκμεταλλεύονται οι ενδοβολές για να τραφούν, με παρόμοιο τρόπο που τα καρκινικά κύτταρα χρησιμοποιούν τα υγιή κύτταρα. Όσο πιο νέο είναι το άτομο, τόσο πιο βαθειά και ισχυρή είναι η ενδοβολή, στις περισσότερες περιπτώσεις.

Αρχικά ο ρόλος της ενδοβολής είναι να διακόψει βίαια την φυσική ροή του οργανισμού, όταν το παιδί πέφτει κάτω και χτυπάει, πονάει και η φυσική ροή του οργανισμού του το κάνει να θέλει να κλάψει, τότε είναι η στιγμή οπού οι φροντιστές έχουν την ευκαιρία να εγκαταστήσουν το νέο λογισμικό, ώστε να συνάδει με αυτό που η σημερινή κοινωνία έχει βαφτίσει αυθαίρετα και παραβιαστικά ως “φυσιολογικό.” Με την πρόθεση το παιδί τους να ενταχθεί ομαλά σε αυτό που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως λειτουργική κοινωνία. Να δημιουργήσουν ένα πλάσμα που θα είναι άξιο να συνεχίσει την παράδοση της ετεροκανονικότητας και της κοινωνικά κατασκευασμένης νορμαλότητας, που τρέμει ότι θα προσβληθεί από το διαφορετικό.

Εκείνη λοιπόν την στιγμή που το παιδί έχει πέσει κάτω και είναι έτοιμο να κλάψει, ξεκινά ο κοινωνικός προγραμματισμός, “οι άντρες δεν κλαίνε”, “πως κάνεις έτσι, σαν κοριτσάκι”, “το κλάμα είναι μόνο για τις αδελφές, εσύ θα γίνεις άνδρας”.

Μέσα σε λίγα λοιπόν δευτερόλεπτα προσφέρεται στο νέο άνθρωπο ένα υπέροχο κοκτέιλ, ρατσισμού, σεξισμού, ομοφοβίας και τρανσφοβίας, με πολλά άλλα κρυφά συστατικά που ολοκληρώνουν το ελιξίριο της βέβαιης μελλοντικής σύγκρουσης.

Η ενδοβολή που θα προσπαθήσουν να εγκαταστήσουν, ασυνείδητα οι φροντιστές, πολύ συχνά έρχεται σε σύγκρουση με την φυσική ροή του ατόμου σε όλα τα επίπεδα, και κυρίως στον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου και ποτέ δεν απορροφάται από τον οργανισμό, διότι αποτελεί ξένο σώμα. Μια πέτρα που έχει καταπιεί το παιδί, “αμάσητη”. Διότι δεν έχει ακόμα την δυνατότητα να “μασάει”. Να διασπά δηλαδή και να ενσωματώνει τις πληροφορίες.

Είσαι αγοράκι -μα εγώ νιώθω κοριτσάκι. Αγαπάω τον Κωστάκη, δεν γίνεται αυτό – είσαι αγοράκι, τα αγοράκια αγαπάνε μόνο κοριτσάκια.

Ανάλογα λοιπόν από την ανθεκτικότητα του παιδιού που επηρεάζεται από χιλιάδες παράγοντες αυτή η ενδοβολή θα εγκαθιδρυθεί ή όχι.

Πολύ συχνά δέχομαι την ερώτηση πως μερικοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ταυτότητα φύλου τους ή τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, πολύ νωρίς ή αργότερα στην ζωή τους. Η άποψη μου είναι ότι σε αυτού του είδους την αυτοαντίληψη η ισχύ των ενδοβολών παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Όσο πιο ισχυρές είναι οι ενδοβολές τόσο πιο αργά το άτομο αντιλαμβάνεται και έρχεται σε επαφή με τον αυθεντικό του εαυτό.

Αυτή η διακοπή της ροής του οργανισμού από το περιβάλλον έχει αποτέλεσμα την δημιουργία μιας πολικότητας στην ψυχοσύνθεση του ατόμου. Στην μια πλευρά του πόλου είναι η κοινωνική ενδοβολή, το πρέπει, το υπερεγώ με ψυχαναλυτικούς όρους ή ο αφέντης με όρους Gestalt. Από την άλλη πλευρά βρίσκεται ο αυθεντικός εαυτός, το θέλω, το είμαι. Αναπόφευκτα αυτοί οι δύο πόλοι συγκρούονται στην ζωή των περισσότερων ανθρώπων, υπάρχουν βεβαία και άνθρωποι που οι ενδοβολές τους είναι τόσο ισχυρές που ζουν όλη τους την ζωή χωρίς καν να υποπτευτούν ότι η ζωή που ζουν δεν είναι δική τους.

Τα lgbtqi+ άτομα συνήθως έρχονται για θεραπεία την στιγμή που ανακαλύπτουν αυτήν την πολικότητα ή που έχει ξεσπάσει ο πόλεμος μεταξύ των δύο πλευρών και αναπόφευκτα και με το περιβάλλον, διότι κάθε σύγκρουση που υπάρχει στο άτομο ενδο-ψυχικά θα προβληθεί και διαπροσωπικά.

Η δουλειά που έχουμε να κάνουμε είναι να βοηθήσουμε το άτομο να βρει την δική του αυθεντική θέση ανάμεσα στις δύο πολικότητες, να εξομαλύνουμε την σύγκρουση και να εκπαιδεύσουμε τις δύο πλευρές ώστε να συνεργάζονται, καταπολεμώντας τις δικές μας ενδοβολές και κοινωνικές κατασκευές που προσπαθούν να πάρουν τον έλεγχο της διαδικασίας, όπως έκαναν στο παρελθόν οι φροντιστές.

Ενδοβολή – oρισμός: Η ενδοβολή, κατά τον Fritz Perls, είναι ο τρόπος που το άτομο σε νεαρή ηλικία εσωτερικεύει πεποιθήσεις, πολιτιστικές αξίες και κανόνες, χωρίς όμως να είναι σε θέση να τις επεξεργαστεί, να τις αντικρούσει ή να τις αφομοιώσει. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μηχανισμούς διακοπής της επαφής κατά την θεραπεία Gestalt (μηχανισμούς άμυνας κατά την ψυχανάλυση). Η εσωτερικευμένες ενδοβολές και η αφομοίωση τους παίζουν μεγάλο ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη του ατόμου.

 

Πηγή: T-zine.gr